d | ordt~in~beeld | de Geschiedenis van Dordrecht in beeld |
Traject 26 |
|
home |
alle trajecten |
tijdbalk |
Een opname van de Bosboom Toussaintstraat rond 1932, een zijstraat van de Krispijnseweg. De melkboer zien we aan het werk met paard en wagen. In een fotoboek van oud Krispijn lazen we een interview met de laatste melkbezorger van Krispijn, de heer Willemen van de latere vishandel. Hij zou de laatste melkbezorger in Krispijn geweest zijn. Hij vertelde dat hij verhuisde naar het J.P. Heijeplein en daar een vishandel begon. Toevallig precies in het pand waar ooit de Dordtse Melkinrichting zat. Daar stond toen een tank van 4000 liter met losse melk. Met paard en wagen werd de melk onder de klanten verspreid. Achteraf vond hij het een goede keuze om toch maar de vishandel over te nemen. Hij begreep al snel dat er in het bezorgen van melk geen toekomst meer zat. |
|
Een halve eeuw geleden werd in Dordrecht al lang niet meer voor de eeuwigheid gebouwd. Dit pand op de hoek van de Mauritsweg en Nassauweg is hier een voorbeeld van. In die tijd werd zo efficiënt mogelijk gewerkt en versiering vond men vooral niet nodig. Dat het gebouw hierdoor een eentonige uitstraling kreeg werd voor lief genomen. Het was goedkoop en na 50 jaar zou het toch zijn "wie dan leeft dan zorgt". Omdat de politie dit gebouw in gebruik nam, moest het wel enig gezag uitstralen. Pilaren bij de ingang zorgden hiervoor en het insigne van de politie op het platte dak zou de waardigheid compleet moeten maken. Enkele jaren geleden ging het pand desondanks roemloos tegen de vlakte en werden er spiksplinternieuwe zorgappartementen neergezet. De ludieke naam Prinsemarij voor het nieuwe pand -een oud woord voor politie- is nu nog het enige wat ons herinnert aan dit pand. De kei op deze foto ligt daar overigens nog steeds al staat hij niet meer zo fier overeind. |
|
Hier vlakbij aan de Mauritsweg nog zo'n voorbeeld uit dezelfde wegwerpcultuur. Niemand zal er een traan om hebben gelaten dat dit gebouw ook niet ouder mocht worden dan zo'n 50 jaar. De uniformiteit straalt je tegemoet en dat verveelt snel. Ook hier bleek het geven van een andere nuttige bestemming duurder, dan maar gewoon slopen van het pand. Het fenomeen bejaardenhuis of verzorgingshuis is zelfs nu al geschiedenis. Ouderen geven aan dat ze het liefst zo lang mogelijk in hun eigen omgeving blijven wonen. Ook de overheid staat -mede ingegeven door de hoge kosten- een zogenaamde participatiesamenleving voor ogen, waarbij wij allemaal maar voor elkaar moeten gaan zorgen. Toch vinden we het jammer dat het gebouw is verdwenen. Als tieners gingen we namelijk wel eens stiekem met de lift naar boven en genoten we dan van het fraaie uitzicht over de stad. Totdat een boze bejaarde ons dan te kennen gaf dat dit zeker niet de bedoeling was en hij ons de deur wees. En dit uitzicht zullen we dus nu nooit meer zien.. |
|
Deze belangrijke toegangsweg - de Dubbeldamsche Weg -was eeuwenlang de verbinding tussen de relatief kleine stad Dordrecht en de grote gemeente Dubbeldam. Later werd dit de Dubbeldamseweg. Hoe oud zou het kinderversje zijn: "Op de Dubbeldamseweg, stond een rijtje bomen..." Ver buiten Dordrecht konden kinderen dit opzeggen. Ondanks het feit dat de woningen veel ouder zijn dan de eerder genoemde bejaardenflat en het politiebureau, staan deze hier nog steeds in volle glorie. Het verkeer begeeft zich comfortabel over de weg en niemand lijkt zich iets aan te trekken van de verkeersdrukte. Zelfs de politieman rijdt hier op zijn gemak midden op de weg. Paaltjes om de snelheid eruit te halen waren toen nog niet nodig. |
|
Op een andere kaart van dezelfde weg zien we toch een aanwijzing dat het verkeer ietwat in betere banen moest worden geleid. Zie het eenvoudige verkeersbordje aan de rechterzijde van de weg. |
|
Nog een foto van dezelfde weg. Zoals zo vaak bleven de wandelaars gewoon even rustig wachten totdat de fotograaf zijn kiekje had geschoten. Van enige stress is duidelijk geen sprake. Bij dit soort foto’s komen we vaak dezelfde persoon tegen. Op de voorgrond zien we een man met een baard. Omdat hij de enige was met een baard in Dordrecht is hij altijd gemakkelijk te herkennen. Bij ons is hij nu bekend met zijn bijnaam "Bakker de Post". Voor de goede orde: hij was postbesteller en hij heette Bakker. Door onze publicaties in DordtCentraal zijn we in contact gekomen met zijn kleindochter, Lenie Michielse- Bakker. Van haar ontvingen wij veel achtergrondinformatie over hem. Kijk maar hier als u meer van deze persoon wilt weten. |
|
home |
alle trajecten |
volgend traject |